Kongresman z Teksasu, republikański kandydat na prezydenta, Ron Paul, ma zwyczaj mówienia tego, co uważa za słuszne. Na równi gani demokratów i republikanów za posunięcia, które w jego pojęciu odbiegają od zdrowego rozsądku i ograniczają swobody obywatelskie.
W artykule opublikowanym na łamach Antiwar.com Paul zwraca uwagę, że chociaż konserwatyści okazali uzasadnione zaniepokojenie propozycją budżetu administracji Obamy, przewidującej ponad bilion deficytu, to równocześne narzekali na wyznaczenie niedostatecznych funduszy na – jak to określił – zagraniczne przygody.
„Jestem przerażony, że mimo poważnych problemów ekonomicznych, większość ustawodawców, którzy mienią się fiskalnymi konserwatystami, odrzuca redukcję wydatków na cele militarne, wychodząc z założenia, że większe wydatki gwarantują lepsze wyniki”.
Prezydent zaproponował 18-procentową podwyżkę budżetu Pentagonu, nieco niższą niż planowane 20%. Paul podkreśla, że choć nie są to cięcia, lecz znaczna podwyżka, to i tak podniesiono larum, że „drakońskie cięcia” poważnie obniżą bezpieczeństwo państwa.
„Czy jakakolwiek kwota pieniędzy zadowoli jastrzębi i neokonserwatystów? Nawet po uwzględnieniu inflacji budżet militarny jest o 17% wyższy niż w chwili, gdy Obama obejmował urząd”.
Całkowite wydatki USA na „zagraniczne przygody” i budowanie „demokratycznych” społeczeństw przekraczają razem wzięte kwoty łożone na ten cel przez 13 najbardziej hojnych 13 państw.
Paul przypomina, że nawet w wypadku zmniejszenia budżetu Pentagonu o połowę Stany Zjednoczone pozostałyby dominującą potęgą militarną.
„Militarno-przemysłowy kompleks, przed którym ostrzegał prezydent Eisenhower, stał się nienasyconym monolitem. Marnuje więcej pieniędzy niż inne departamenty, ponieważ wie, że może liczyć na nielimitowane czeki od wystraszonego Kongresu”, pisze kongr. Paul.
W dalszym ciągu Ron Paul powołuje się na Douga Bandowa z Cato Institute, który w artykule opublikowanym w American Conservative nawoływał do zamknięcia amerykańskich baz rozproszonych po całym świecie, zerwania z subsydiowaniem bogatych przyjaciół i odbudowywania krajów ubogich wrogów USA. Uważa, że marnowanie pieniędzy na te cele w olbrzymim stopniu przyczynia się do wzrostu długu państwa, co razem z rosnącymi wydatkami na programy społeczne prowadzi do nowego kryzysu.
(eg)
