Jasełka w szkole Fryderyka Chopina

W dniu 3 stycznia 2010 roku odbyło się kolejne wystawienie jasełek przygotowanych przez uczniów i nauczycieli szkoły imienia Fryderyka Chopina w Palatine i Buffalo Grove. Scenariusz jasełek opracowali i nad calością czuwali Zofia i Wiktor Barczykowie.
Tegoroczne jasełka wystawiono w kościele St. Thomas of Villanova w Palatine. Trudno sobie wyobrazić lepsze miejsce do wystawienia jasełek. Żadne audytorium, nawet najstaranniej udekorowane, nie odda specyficznego nastroju, jaki stwarza kościół przy tego rodzaju inscenizacji.
Wstęp do widowiska wygłosił ksiądz Ryszard Groń. Wspomniał o wielowiekowej tradycji jasełek w Polsce. Kiedyś lud prosty nie umiał pisać, ale umiał patrzeć – powiedział. Jasełka były doskonałą formą przekazywania wiary. Pozostało to już na zawsze jako tradycyjny i niezwykle przemawiający do widzów sposób świętowania Bożego Narodzenia.
Wiktor Barczyk – dyrektor szkoły, witając zebranych również wspomniał, że tę tradycję przekazały nam poprzednie pokolenia. O kontynuawanie tej i wielu innych tradycji z zapałem zabiega.
Scenariusz jasełek “Polskie Betlejem” przybliżyl dzieciom okoliczności narodzenia Chrystusa. Został tak skomponowany, by mogły wziąć w nim udział dzieci od przedszkola do liceum, i by mogły przyswoić sobie wszystko to, co towarzyszyło temu niezwykłemu wydarzeniu. Uwzględniono w nim niezwykłe zjawiska: o północy dnieje, w ogniu całe niebiosa, łuna nad Betlejem, chwytające za serce chóry anielskie i ukazanie się Archanioła.
Jasełka rozpoczęly się sceną “Pasterze przy ognisku”. Oni zauważyli, że coś niezwykłego dzieje się tej nocy i komentowali to na swój sposób. Te niezwykłe zjawiska wyjaśniły im chóry anielskie poprzez śpiewanie kolęd “Dzisiaj w Betlejem” i „Gdy się Chrystus rodzi”. Jako że to było „Polskie Betlejem“, dialogi zostały przeniesione w polskie krajobrazy. Przy kolędzie “Pójdźmy wszyscy do stajenki” dzieci grające góralskich pastuszków zaniosły Dzieciątku podarki, na jakie było je stać: dwoje kurcząt, trochę słoniny dla bożej Dzieciny i jaj swieżych pół kopy…
W scenie drugiej pojawiła się Matka Boska ze świętym Józefem i zaśpiewała piękną i refleksyjną kolędę “Nie było miejsca na ziemi”. Poprosiła też Jezusa o błogasławieństwo dla rodzin, kościołów i by słowo Jego mieszkało między nami.
Scena trzecia rozpoczęła się kolędą “Przybieżeli do Betlejem” i kolejnym składaniem darów. Były to: elementarz, laleczka, miś, czerwone buciki i przepiękna góralska pastorałka ‘Oj maluśki, maluśki”, doskonale zaśpiewana przez kleryka Mariusza. W kolejnych darach dzieci ofiarowały oprócz kożucha, chleba i owoców dary serca: obietnicę niesienia pomocy potrzebującym i głodującym oraz prośby, by milość zapanowała wśród Polaków, by pokój zapanował nad światem i w końcu obietnicę, „że każdy dla Ciebie zrobi co może“.
W nastepmej scenie, przy kolędzie “Mędrcy świata monarchowie” trzej królowie złożyli Bogu swoje ofiary. Mieszko I, przedstawiciel szczepu piastowego, w pieśni obiecał “Nie rzucim ziemi skąd nasz ród”. Król Jagiełło przyrzekł, że obroni Polskę przed germaństwem i pogaństwem, i w końcu Jan Sobieski wystąpił w obronie chrześcijaństwa i życia bez poddaństwa.
Osiągnięcia Polaków przedstawil Nowonarodzonemu pięknie recytując “Credo Polskie”, uczeń drugiej klasy liceum. Dumny ze swojej ojczyzny Polak podkreślił, że w jego żyłach płynie krew patriotów, wieszczów i królów. Zapewnił, że jego serce bije miłością do kraju przodków, nie zapominajac o adoptowanej ojczyźnie Ameryce. W ofierze składał też swoją Etiudę Rewolucyjną Fryderyk Chopin, pięknie wygrywając ją na fortepianie, a Archanioł i aniołki zaśpiewały jego “Lulajże Jezuniu”. Przy autentycznym nagraniu pieśni „Czy to w dzień, czy o zachodzie” pojawił się Jan Paweł II, napominając, że obowiązkiem Polaka jest bronić wiary ojców i tradycji pokoleń. Przypomniał też Polakom, że jesteśmy dziećmi narodu, którego matką i królową jest Bogurodzica Maryja. Nakazał, by każde polskie serce powtarzalo modlitwę “Maryjo jestem przy Tobie! Pamiętam! Czuwam!”. Na koniec, w pięknej biało-czerwonej szacie, ze wzniesionym dumnie do góry zniczem wolności, pojawiła się “Polska”. Na widowni zrobiło się cicho. Na twarzach pojawiły się łzy wzruszenia. “Polska” przypomniała o pracowitości i wytrwałości przodków, lojalności obywateli, zdradzie i o wielowiekowej niewoli. Apelowała do wszystkich, żeby nie pozwolić, by znów wymazano Polskę z mapy świata i by znicz wolności kiedykolwiek zgasł.
Na zakończenie zagrzmiała kolęda ‘Podnieś rękę Boże Dziecię”, śpiewana przez aktorów i widownię. Aktorów i twórców scenariusza nagrodzono gromkimi brawami. Aktorzy, choć uprzedzali, że z “artystami w zawody iść nie mogą”, zagrali swoje role przekonująco i z pasją. Wruszające widowisko. Pełne przyżyć religijnych i patriotycznych. Tuż po zakończeniu usłyszałam “Mój chłop śmieje się ze wszytkich, którzy bucom, a dzisiok som bucoł”.
(Komunikat prasowy)