Skóra jest produktem naturalnym, jednym z najstarszych i najbardziej przydatnych odkryć człowieka. Nasi przodkowie najpierw polowali na dzikie zwierzęta, by zdobyć pożywienie, a następnie wykorzystywali „odpadki”, a więc skóry, na odzież, obuwie i namioty. Obecnie większość skór pochodzi ze zwierząt hodowlanych i przetwarzana jest głównie na obuwie (ok. 50 proc. wszystkich produkowanych dziś skór), odzież (25 proc.) i meble tapicerskie (15 proc.).
Dlaczego skóra jest tak bardzo popularna? Głównie dzięki swojej wytrzymałości i wysokiej odporności na rozciąganie i zginanie. Skóra nie tylko pochłania wilgoć, ale może ją oddawać na zewnątrz. Dodatkowe jej zalety, to odporność na proces starzenia się i zdolność adaptacji do warunków otoczenia, np. utrzymuje temperaturę panującą w pomieszczeniu. Skóra jest też dobra dla alergików, ponieważ nie pozwala na penetrację alergenów znajdujących się w kurzu (także zwierzęcych) oraz nie pochłania dymu papierosowego.
Kilka faktów z historii
Ze względu na wytrzymałość oraz komfort i estetykę skóra do tapicerki była wykorzystywana już od wieków. W średniowieczu skórą pokrywano krzesła do jadalni, ponieważ łatwo było utrzymać je w czystości i nie absorbowały zapachów. W czasach renesansu, kiedy to hiszpańscy rzemieślnicy ulepszyli technologię tłoczenia, garbowania i malowania skór, zaczęto nimi pokrywać wszystkie rodzaje mebli. Wtedy też rozpowszechniła się moda na wzory dekoracyjne, uzyskiwane przy pomocy gwoździ tapicerskich. Za czasów króla Ludwika XIV popularność zyskały skóra cielęca i wołowa, natomiast ze skóry koziej wykonywano wykończenia mebli w stylu Chippendale. Do XVIII w. proces garbowania trwał blisko rok. W XIX w. został skrócony dzięki zastosowaniu soli chromowanej, która do dzisiaj jest standardem w uzdatnianiu skór. Wraz z rozwojem przemysłu, nowoczesnej technologii i zapotrzebowania narodził się popyt na nowe, cieńsze, bardziej miękkie i bardziej kolorowe rodzaje skór.
Od tradycji do nowoczesności
Popularność mebli skórzanych nie maleje. Skórzane wyposażenie wnętrz cieszy się powodzeniem, ponieważ jest ono nie tylko wytrwałe i łatwe w utrzymaniu, ale również wygodne w użyciu. Poza tym skóra jest symbolem statusu. Posiadanie obitych skórą mebli było niegdyś wyłącznym przywilejem bogatych. Wzrost podaży oraz zastosowanie nowych, bardziej wydajnych procesów produkcyjnych, w ostatnich 10 latach wpłynęły na obniżenie cen skóry. Ten praktyczny surowiec można dziś znaleźć w cenach kiedyś zarezerwowanych wyłącznie dla ich winylowych sobowtórów. Niemniej także i dziś skóra jest traktowana jako wyznacznik luksusu.
Jeszcze niedawno skórzane meble kojarzyły się z ponadgabarytowymi meblami w tradycyjnym stylu. W większości sklepów w wersji skórzanej można było znaleźć głównie pikowane sofy w stylu Chesterfield czy klasyczne fotele do czytania (ang. wingback). Ponadto na rynku dostępne były meble skórzane jedynie w kolorach bordowym, rudym, orzechowym, granatowym i czarnym. Dziś znajdziemy skórzane meble w każdym stylu i niemal każdym kolorze.
Nie jest prawdą, że każdy mebel skórzany oznacza zawsze wysoką jakość wykonania. Zazwyczaj cena jest wyznacznikiem, który może świadczyć o klasie wyrobu. Drogie skórzane meble można uznać za dobrą inwestycję.
Dodatkowe wskazówki dotyczące skórzanych mebli w wystroju wnętrz:
Umiar:
Nie przesadzaj z ilością mebli skórzanych we wnętrzach. Popularne w latach 80. zestawy skórzane (sofa, love seat, fotel) powinny zostać w XX wieku. Powtarzanie tego samego stylu trzy razy jest nudne, a „morze skóry” w pomieszczeniu nada mu odczucie zbytniej oficjalności. Najlepiej użyć we wnętrzu tylko jeden fotel lub sofę ze skóry w połączeniu z innymi meblami tapicerskimi.
Doskonałe skóropodobne wyroby:
Alcantra i ekoskóra to imitacje skóry.
Skaj lub bycast: ich cechą wspólną jest wykończenie powierzchni folią poliuretanową oraz uzyskanie w procesie produkcji tłoczenia powierzchni imitującej każdy rodzaj skór naturalnych.
Wybór odpowiedniej skóry na meble:
Kładź nacisk na jakość. Meble skórzne nie są sobie równe. Robiąc zakupy, szukaj skóry licowej (ang. top grain), która pochodzi z zewnętrznej powierzchni surowca. Skóra pochodząca z wewnętrznych powierzchni nazywa się dwoiną (ang. split grain); ze względu na to, że jest znacznie słabsza, przeznacza się ją na boki i tyły mebli.
Kilka głównych rodzajów skór używanych w tapicerstwie:
– Skóra anilinowa: najbardziej naturalnie wyglądająca skóra o luksusowej miękkości i bogatej kolorystyce. Ten rodzaj skór jest barwiony przeźroczystymi barwnikami więc możemy na nich dostrzec wszystkie naturalne ślady (jak rysy, żyły itp.) Skóry te noszą miano szlachetnych, są delikatne i przyjemne w dotyku, są też najdroższe. Tylko 5 proc. skór anilinowych przeznacza się do tapicerki.
– Skóry semi-anilinowe: skóry farbowane, ale z delikatnym dodatkiem pigmentu, dzięki temu naturalna struktura lica skóry wciąż jest widoczna.
– Skóry pigmentowane: należą do tego rodzaju najbardziej popularne w Polsce skóry typu „Madras”. Jest to mniej kosztowna od aniliny skóra tapicerska. Chociaż skóry te są nieco sztywniejsze, są bardziej odporne na ścieranie i działanie słońca. Pigment dodaje powierzchni licowej zabezpieczenia i nie zawsze jest to złe. Oprócz obniżenia kosztów, takie barwienie zwiększa jednolitość koloru i zapewnia doskonałą odporność na zarysowania i plamy.
– Nubuk i zamsz: nubuk to skóra delikatnie szczotkowana lub szlifowana, aby stworzyć krótką, pluszową warstwę. Nubuk to kuzyn zamszu. Jest on jednak bardziej odporny na uszkodzenia. Obie skóry są miłe w dotyku, ale wrażliwe na słońce i zabrudzenia. Przy ich wyborze radzę skłaniać się ku ciemnym kolorom.
Tekst i zdjęcia: Anna Grochowska NCIDQ, IIDA, LEED AP ID+C
ANNALINE INTERIOR DESIGN LLC
[email protected]
http://annalineid.wix.com/annalineid
https://www.facebook.com/annalineid
http://annalineid.blogspot.com/
