Damsko–męski. Ona chce… on nie bardzo wie, co. On się stara… ona nie wierzy w jego intencje. Odzwierciedlenie nieporozumień między dwoma płciami, które biologia jednak łączy i czyni wzajemnie atrakcyjnymi. A wszystko to w prześmiesznej sztuce Siemiona Złotnikowa „Przyszedł mężczyzna do kobiety”, której udana premiera odbyła się w minioną sobotę w Art Gallery Kafe.
Przyszedł mężczyzna (Krzysztof Arsenowicz), ale… za wcześnie, nie taki, jaki mógłby być w wyobrażeniach kobiety (Alicji Szymankiewicz), za niski, za gruby, za… Jednak Witia dostaje szansę u Diny, która postanawia ułożyć sobie życie na nowo. On też szuka kogoś bliskiego, chociaż po dotychczasowych doświadczeniach nie potrafi podjąć ostatecznej decyzji, kogo.
Sztuka ta jest uniwersalna, jak uniwersalne jest poszukiwanie szczęścia i bliskości. Natomiast towarzyszące temu poszukiwaniu obawy prowadzą do komicznych sytuacji. Żywy dialog i wspaniała gra aktorów co i raz wywoływały lawiny śmiechu. Publiczność licznie przybyła do AGK w sobotni wieczór żywo reagowała na każdy gag, na każdą wygłoszoną kwestię, jeszcze raz udowadniając, jak ważną rolę w naszym polonijnym środowisku odgrywa kontakt z dobrą sztuką, zapewnioną w Teatrze przy Stoliku, prowadzonym od lat przez Alicję Szymankiewicz.
Mimo rosyjskiego autora i rosyjskiej muzyki wykorzystanej do spektaklu, temat sztuki szczególnie jest bliski tutejszemu środowisku imigrantów. Niejednemu mężczyźnie życie nie ułożyło się na emigracji najlepiej, niejednej kobiecie doskwiera samotność i brak więzów rodzinnych, dlatego tworzą się stowarzyszenia social, kółka tańca towarzyskiego, kluby i inne organizacje, w których można poznać ludzi o podobnych zainteresowaniach, a czasami spotkać partnera „na życie”.
Nic dziwnego, że nieduża salka przyjaznej AGK pękała w szwach, a część osób odeszła z powodu braku miejsc. Należałoby zatem szybko powtórzyć ten spektakl, a tymczasem spotkamy się znowu u uroczych Ani i Wiecha Gogaczów 24 lipca, aby celebrować 30. rocznicę śmierci wspaniałego rosyjskiego barda, Włodzimierza Wysockiego.
Tekst i zdjęcia:
Bożena Jankowska
