Były kandydat na prezydenta oraz senator z Arizony, John McCain, został ostatnio zapytany przez dziennikarza o to, czy sądzi, że prezydent Barack Obama jest po stronie demonstrantów w Iranie czy też sprzyja Ahmadineżadowi. Pan senator bez większego zastanowienia odparł, że nie zna odpowiedzi na to pytanie, a zatem zasugerował, że istnieją uzasadnione wątpliwości co do prawdziwych sympatii prezydenta USA.
Na początek trzeba stwierdzić, co następuje: tylko mało profesjonalnemu głupkowi mogło tego rodzaju pytanie w ogóle przyjść do głowy. Sprzyjanie jednemu z najbardziej niebezpiecznych, dogmatycznych i zaślepionych przywódców współczesnego świata pozostanie domeną jemu podobnych autokratów oraz członków mniej lub bardziej szaleńczych ośrodków muzułmańskiej ekstremy. Zastanawiam się, czy ten sam reporter zadałby w 1940 roku podobne pytanie jakiemuś ówczesnemu politykowi: „czy uważa pan, że FDR sprzyja Hitlerowi czy Wielkiej Brytanii?”. Są to pytania zaczepne i pod wieloma względami haniebne, bo zawierają mało skrywany podtekst. A przecież w życiu codziennym, w przeciwieństwie do coraz bardziej poszarganej polityki, nie zadajemy sąsiadowi pytań typu „kiedy przestałeś bić żonę”, jako że sugeruje to, iż nad swoją „lepszą połową” miał się zwyczaj znęcać.
O ile idiotyzm pytania do senatora McCaina jest oczywisty, o tyle o odpowiedź wywołała konsternację nawet wśród konserwatywnych komentatorów. Bo co właściwie indagowany chciał przez to powiedzieć? Że Obama skrycie spiskuje z Ahmadineżadem? Że jest „piwnicznym” radykałem muzułmańskim, który demokrację ma gdzieś? Zniewalające jest to, iż polityk z tak długim stażem (nie mówiąc już o zasługach militarnych) posuwa się do szokujących insynuacji, w których prawdziwość może wierzyć wyłącznie tak zwana „stracona ekstrema”, czyli grupa ultraradykałów, przywiązanych do spiskowej interpretacji dziejów, zgodnie z którą Obama jest nielegalnym imigrantem, a ataki terrorystyczne we wrześniu 2001 roku były dziełem izraelskiego Mossadu, współpracującego z amerykańskim rządem. Jestem pewien, że we wszystkim tym maczał też palce (a może płetwy?) potwór z Loch Ness.
Podłożem odpowiedzi McCaina jest oczywiście lawina krytyki pod adresem Obamy, której podstawą jest twierdzenie, iż w obliczu krwawych zajść na ulicach Teheranu wypowiadał się on z dużą powściągliwością i nie poparł zdecydowanie demonstrantów. Niestety pogląd taki jest zdecydowanie mniejszościowy, nawet w kręgach republikańskich.
Jeden z najbardziej konserwatywnych komentatorów politycznych, George Will, nazwał tę krytykę „głupią”, inni zmilczeli, zapewne ze wstydu. Natomiast w telewizji irańskiej pokazano „wywiady” z tzw. byłymi demonstrantami, którzy zgodnie przyznawali się do „winy” i twierdzili, że do działania podjudziły ich zachodnie stacje radiowe, a szczególnie BBC i Głos Ameryki (skąd my to znamy…).
Innymi słowy, mocno stuknięci władcy Iranu zdecydowali się na prymitywne zagranie propagandowe, nawet przy absencji komentarzy ze strony prezydenta USA. Można sobie tylko wyobrażać, jak rozbudowaliby swoją indoktrynerską głupotę, gdyby Obama popełnił błąd i zaczął się wtrącać do dyskusji o przyszłości Iranu. Byłby to też wspaniały pretekst do prześladowania i więzienia ludzi za „sprzyjanie siłom zachodniego imperializmu”.
Odpowiedź McCaina na pytanie o irańskie sympatie Obamy wiele wyjaśnia. Wyjaśnia na przykład to, dlaczego dziś senator z Arizony nie jest prezydentem i dlaczego nadal reprezentuje całkowicie przegraną doktrynę, zgodnie z którą Stany Zjednoczone mają prawo pouczać i strofować dowolnie wybrane narody świata, a – jeśli to nie wystarczy – również je „profilaktycznie” atakować. Doktryna ta została wprawdzie odrzucona przez amerykańskich wyborców, ale McCainowi najwyraźniej trudno się z nią rozstać.
Andrzej Heyduk
