9 września obchodzi 80. urodziny wieloletni prezes Polskiego Związku Podnoszenia Ciężarów (w latach 1959-2006) Janusz Przedpełski. 2 sierpnia 2006 r. zgłosił rezygnację z pełnienia tej funkcji i po 47 latach nieprzerwanego prezesowania pozostawił fotel swemu następcy.
Janusz Przedpełski urodził się 9.09.1926 r. w Sochaczewie.
J. Przedpełski stanowi niepowtarzalny fenomen działacza w polskim, a z dużym prawdopodobieństwem można powiedzieć i w światowym, sporcie. Nieprzerwana prezesura trwająca 47 lat i to po kolejnych 12 wyborach na to stanowisko (po raz ostatni w styczniu 2005 r) jest ewenementem na skalę światową w historii pełnienia funkcji prezesa organizacji sportowej, ale też innej, powierzanej w akcie demokratycznego wyboru.
Uznał, że nadszedł czas, by ster polskich ciężarów powierzyć przedstawicielowi młodszej generacji, choć – mimo poważnej przed rokiem operacji kardiologicznej – nadal jest w pełni sił. Dał temu dowód czuwając nad przygotowaniami, a później przebiegiem majowych mistrzostw Europy kobiet i mężczyzn w podnoszeniu ciężarów we Władysławowie. Imprez rangi mistrzostw świata i Europy w Polsce było 21, a w organizacji wszystkich uczestniczył.
Pod jego prezesurą polscy ciężarowcy odnosili największe sukcesy. Zdobyli 494 medale w trójboju bądź dwuboju w igrzyskach olimpijskich, mistrzostwach świata i Europy we wszystkich kategoriach wagowych i wiekowych, kobiet i mężczyzn. Podkreśla jednak przy każdej okazji, że nie była to jego zasługa licznego zespołu zaangażowanych ludzi – szkoleniowców, działaczy, a głównie zawodników. Przypomina, że największe sukcesy polskiej sztangi przypadające na lata 60. to wynik wspaniałej pracy „trójki olimpijskiej” – trenerów Klemensa Roguskiego, Augustyna Dziedzica i dr Michała Firsowicza. Zwraca też uwagę, że zawsze działał w kolektywie, a splendor sukcesów winien spływać na tych, którzy wybierali go na prezesa, a sami działali we władzach PZPC bądź w związkach okręgowych i w klubach.
W czasie okupacji hitlerowskiej Przedpełski należał do AK, uczestniczył w Powstaniu Warszawskim (odznaczony Warszawskim Krzyżem Powstańczym), po którym znalazł się w niemieckim obozie jenieckim. Po powrocie do kraju trafił do Elbląga, gdzie w 1949 r. ukończył liceum ekonomiczne i zdał maturę. Chciał studiować, ale „z braku miejsc” nie przyjęto go na uczelnię rolniczą. Został więc na Mazurach nauczycielem w wiejskiej szkole, zdając w międzyczasie druga maturę, w liceum pedagogicznym w Lidzbarku Warmińskim.
I te lata pracy z młodzieżą zaowocowały działalnością sportową. Założył jeden z pierwszych Ludowych Zespołów Sportowych na Mazurach, a będąc kierownikiem szkoły prowadził też zajęcia pozalekcyjne. I ten okres zaważył na jego całym życiu. Widząc wielkie możliwości sportowe młodzieży wiejskiej został działaczem LZS. Powrócił w rodzinne strony najpierw jako nauczyciel na wsi pod Warszawą. W lipcu 1954 r przeniósł się do stolicy i rozpoczął pracę w Radzie Wojewódzkiej LZS. Wówczas po raz pierwszy zainteresował się sportami siłowymi – zapasami i podnoszeniem ciężarów – dostrzegając wielki potencjał tkwiący w młodzieży wiejskiej właśnie w sportach siłowych.
Szczególnie do gustu przypadły mu ciężary. W 1955 r. był już instruktorem tego sportu. Spotkał na swej drodze prekursora ciężarów w powojennej Polsce – Czesława Borejszę i za jego namową społecznie zaczął pracować w organizacjach sportu ciężarowego. Został najpierw kierownikiem sportowym, a dzięki fachowości, zdolnościom organizacyjnym, w 1957 r. wybrano go na wiceprezesa PZPC do spraw organizacyjno-sportowych. W tym też roku współpracował przy organizacji pierwszych organizowanych w Polsce mistrzostw Europy w Katowicach, po których otrzymał nominację na sędziego klasy międzynarodowej.
Po bardzo dobrze przeprowadzonej imprezie w Katowicach, Polsce przyznano prawo organizacji mistrzostw świata i Europy w 1959 r. i miały się one odbyć w Warszawie. Ta impreza jednak, ze względów politycznych, stała się końcem kariery dotychczasowego prezesa PZPC Tadeusza Kochanowskiego. Zaprosił on do udziału w Mś Tajwan, na co natychmiast zaprotestowała u polskich władz państwowych Chińska Republika Ludowa nie uznająca Tajwanu jako państwa. Kochanowski został zmuszony do rezygnacji, a w jego miejsce funkcję prezesa zarząd powierzył wiceprezesowi Januszowi Przedpełskiemu.
Stało się to „zaocznie” bowiem Przedpełski przebywał w tym czasie z reprezentacją Polski w Bułgarii. Kiedy na początku sierpnia wrócił do kraju, na lotnisku zdziwiony odbierał gratulacje z okazji awansu. Funkcję prezesa powierzył mu na następne cztery lata krajowy zjazd w 1961 r., a powtarzało się to jeszcze na 11 zjazdach wyborczych, aż do 2005 r.
Już pracując zawodowo ukończył studia w warszawskiej AWF otrzymując tytuł magistra wychowania fizycznego (specjalizacja pedagogika i podnoszenie ciężarów). Jest też trenerem podnoszenia ciężarów I klasy.
Prezes PZPC szybko dał się poznać jako prężny działacz na międzynarodowym forum. W 1964 r. został wybrany na członka Komisji Technicznej międzynarodowej federacji (IWF), w której pracował przez 12 lat. W 1976 r wybrano go do Komitetu Wykonawczego, a po kolejnych czterech latach został wiceprezydentem IWF, pełniąc tę funkcję do 1984 r. Za swą działalność w światowej federacji, w 100- lecie istnienia IWF, w marcu 2005 r, Janusz Przedpełski otrzymał tytuł Honorowego Wiceprezydenta Międzynarodowej Federacji Podnoszenia Ciężarów i został wyróżniony Złotym Medalem 100-lecia IWF. Od 1995 r. jest członkiem „Galerii Sławy IWF”.
Janusz Przedpełski doprowadził też do założenia w 1969 r. w Warszawie (przy okazji mistrzostw świata) Europejskiej Federacji PC (EWF), której prezesował do 1983 r. i wyróżniony został tytułem Honorowego Prezydenta EWF. Był jednym z głównych pomysłodawców rozgrywania od 1975 r. mistrzostw świata i Europy juniorów.
Prezes-rekordzista dzierży też niewątpliwie jedyny w swoim rodzaju rekord świata w innej działalności. Jest od 1957 r. cenionym sędzią klasy międzynarodowej. Sędziował aż 12 turniejów olimpijskich. Na olimpiadach 1960, 64, 68 i 72 był arbitrem, a od igrzysk w 1976 do 2004 r. włącznie zasiadał w międzynarodowym jury. Przez wszystkie te lata (od 1957) uczestniczył niemal we wszystkich (z wyjątkiem 1985 r. w Szwecji i 1993 r. w Australii) mistrzostwach świata, a także Europy, podczas których też pełnił funkcję sędziego, bądź członka jury. Ten swoisty rekord też chyba nie nie zostanie chyba powtórzony przez nikogo w żadnej dyscyplinie sportu.
Janusz Przedpełski jest jednym z nielicznych działaczy polskiego i światowego sportu o tak wielkich zasługach. Wyrazem uznania jego dokonań są dziesiątki polskich i zagranicznych odznaczeń. Za zasługi dla rozwoju polskiego sportu odznaczony został m.in. Orderami Odrodzenia Polski – Kawalerskim, Oficerskim, Komandorskim i Komandorskim z Gwiazdą. Wśród wielu odznaczeń i wyróżnień zagranicznych ma również Order Olimpijski nadany przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski.
