Już niebawem mieszkańcy wschodnich stanów USA – od Georgii po Nowy Jork – będą świadkami niezwykłego „koncertu”, który rozbrzmiewa raz na 17 lat. Żyjące przez blisko dwie dekady w ukryciu cykady szykują się do wyjścia na powierzchnię ziemi i składania jaj. Miłosne zaloty wykonaniu samców mają wyjątkowo głośną formę.
W lasach Ameryki Płn. występuje gatunek cykad, które przez 17 lat żyją w ukryciu w ziemi, po czym w maju, co zdarzy się w tym roku, masowo wychodzą na powierzchnię, rozmnażają się, składają jaja i giną. Zjawisku towarzyszy niezwykły koncert w wykonaniu samców.
Wydawany przez samce charakterystyczny dźwięk ma na celu przyciągnięcie samic. Razem wydają następnie jeszcze silniejszy dźwięk, który często przekracza 100 decybeli. Bob Dylan, zainspirowany cykadowym koncertem, jaki usłyszał w 1970 roku w lasach koło Princeton, napisał nawet piosenkę „Day of Locusts” (Dzień Szarańczy).
Ale nie wszyscy mieszkańcy USA są muzyką cykad zachwyceni. Niektórzy, zwłaszcza ci mieszkający nieopodal lasów, ponoć wyprowadzają się na okres inwazji. Zdarza się, że letnie koncerty muzyczne są odwoływane z powodu zbyt natarczywego dźwięku owadów.
Niezwykłe zjawisko jest oczekiwanie w tym roku we wszystkich wschodnich stanach USA wzdłuż wybrzeża, w tym także w Nowym Jorku i Waszyngtonie, gdzie szczytu godowych pieśni cykad należy spodziewać się w drugiej połowie maja. W Północnej Karolinie i New Jersey fani tych owadów już donieśli o rozpoczęciu godów.
Po zapłodnieniu każda z samic składają około 600 jaj. Potem, po około sześciu tygodniach od wyjścia na powierzchnię wszystkie owady giną i lasy milkną na kolejne 17 lat. W tym czasie larwy cykad pozostają około 20 cm pod ziemią, żywiąc się sokami korzeni drzew.
17-letni cykl życia cykad jest „absolutnie nadzwyczajny”, zważywszy, że większość zwierząt i roślin żyje w cyklu rocznym, zdeterminowanym przez zmieniającą się temperaturę i pory roku – pisze autor książki „The Number mysteries”, Marcus du Sautoy. Biologom trudno znaleźć wyjaśnienie, czemu te cykady aż 17 lat czekają pod ziemią, zanim wyjdą na powierzchnię. Ale nie jest to czysty przypadek, bo w naturze istnieją też inne gatunki cykad wieloletnich, których cykl życiowy wynosi 7, 13, i 15 lat.
Cykady wieloletnie są mniejsze od dorocznych. Mają 2-3 cm długości, czerwone i szeroko rozstawione oczy, przezroczyste skrzydła, a odwłok ubarwiony na żółto lub pomarańczowo. Nie gryzą, nie żądlą, stanowią zagrożenie co najwyżej dla młodych drzew, których sokami się odżywiają. Są natomiast przysmakiem dla innych zwierząt (ptaków, węży, wiewiórek oraz myszy) zwłaszcza w ciągu pierwszych dni po wylęgu, kiedy skorupki cykad są jeszcze bardzo miękkie.
Są bezbronne. Jedyną obroną gatunku przed wyginięciem jest ich ogromna liczba. Na 100 metrach kwadratowych może przebywać podczas okresu godowego milion osobników.
Z Waszyngtonu Inga Czerny (PAP)
