Ostatnim sygnałem ubożenia średniej klasy jest fakt, że coraz więcej Amerykanów mieszka w ubogich albo bogatych dzielnicach, a coraz mniej w mieszanych.
Z badań przeprowadzonych przez Stanford University na podstawie szczegółowej analizy spisu ludności w 117 metropoliach ustalono, że 37% Amerykanów mieszka w ubogich lub zamożnych dzielnicach, ponad 15% więcej niż w 1970 roku.
Segregacja wśród osób pochodzenia latynoskiego i Afroamerykanów, wynikająca ze stanu posiadania, wzrosła w latach 2000 – 2007.
Sean Reardon, jeden z autorów badań, w rozmowie z New York Times powiedział, że analiza wskazuje, iż następna generacja biednych Amerykanów będzie miała coraz bardziej ograniczony dostęp do dobrych szkół i związanych z tym możliwości rozwoju. Jeśli ten wzorzec utrzyma się, wpływowi Amerykanie będą mieć coraz luźniejsze kontakty z przedstawicielami średniej i ubogiej klasy, co może sprawić, że nie będą popierać polityki korzystnej dla ogółu społeczeństwa.
Dodatkowo Brookings Institution podaje, że liczba Amerykanów zamieszkałych w wyjątkowo ubogich dzielnicach wzrosła w drugiej połowie ostatniej dekady o jedną trzecią.
Ubóstwo nie dotyka wyłącznie mieszkańców dużych miast. W latach 2000 – 2010 liczba ubogich mieszkańców przedmieść zwiększyła się o 53%.
Erozja amerykańskiej średniej klasy może mieć fatalne konsekwencje dla gospodarki kraju, mówi Robert Kaplan, były wiceprezes Goldman Sachs.
Kaplan twierdzi, że sytuacja nie ustabilizuje się, dopóki status średniej klasy nie zostanie zabezpieczony.
Z opublikowanego we wrześniu raportu Międzynarodowego Funduszu Walutowego wynika, że większa równość finansowa ma ścisły związek z ekonomicznym rozwojem.
Większość Amerykanów wierzy, że rosnąca przepaść między dochodami bogatych i ubogich jest poważnym problemem.
(Hill, HP – eg)
